Jantina heeft afgelopen zomer haar 12,5-jarig jubileum als triagist gevierd. Niet gek dus dat ze barst van de verhalen en anekdotes. “Ik doe mijn werk om mensen op mijn best te kunnen helpen, ook al heb ik alleen een telefoon tot mijn beschikking. Dat maakt het uitdagend, maar daarom hou ik ook van mijn vak,” vertelt ze enthousiast.

Frontlinie van spoedzorg

Als triagist sta je in de frontlinie van spoedzorg. Volgens Jantina moet je hiervoor een aantal kwaliteiten in huis hebben. Medische kennis en de triage-procedures kun je leren, maar communicatie is iets wat je in je hebt. “Als triagist ben je duidelijk aan de telefoon. Je neemt zelfstandig beslissingen binnen de richtlijnen en kunt zowel goed als minder goed nieuws overbrengen. Dat hoort bij het werk,” legt ze uit. Of het nu gaat om een spoedafspraak of advies om eerst zelf pijnmedicatie te proberen, de boodschap moet helder zijn.

Communiceren is de sleutel

Jantina benadrukt nogmaals het belang van duidelijke communicatie. “Er zijn veel manieren om vriendelijk, maar direct te zijn. Soms moet je bijvoorbeeld uitleggen dat een doorverwijzing geen optie is. Ik leg dan uit: ‘Ik snap dat dit vervelend is, maar in de avond worden er in principe geen foto’s gemaakt in het ziekenhuis, tenzij het om grote trauma’s gaat zoals bijvoorbeeld scheefstand’. Het draait om eerlijkheid en openheid.”

Spoed betekent ook echt spoed

Er bestaan veel misverstanden over de huisartsenpost, merkt Jantina op. “Mensen denken soms dat wij er zijn om hen weg te sturen of om te zeggen dat ze eerst maar twee paracetamol moeten nemen. Soms is dat ook het beste advies als iemand zelf nog niets heeft geprobeerd tegen de klachten. We gaan echter niet naar ons werk om mensen zorg te onthouden. Het gaat erom dat mensen begrijpen dat ze de spoeddienst bellen – dus alleen bij echte spoed.”

Beslissingen nemen onder druk

Jantina vertelt met enthousiasme over de vaardigheden die je als triagist nodig hebt. “Je moet in dit werk snel kunnen beslissen. Binnen zes tot zeven minuten bepaal je de urgentie, of er een afspraak of een ambulance nodig is. Je volgt niet alleen het triagesysteem, maar kunt ook situaties inschatten en je beslissingen verantwoorden. Het schakelen tussen een klein ongemak, zoals een jeukende muggenbeet, en een ernstige situatie, zoals een moeder die plotseling scheef onderuitgezakt in haar stoel zit, vraagt kalmte en focus. Wat daarbij goed is om te weten, is dat de huisarts elk gesprek dat we vastleggen in het dossier controleert en autoriseert. Is de huisarts het niet met ons advies of beslissing eens, dan bellen wij terug met de patiënt en maken we een andere afspraak.”

Bijkomen met Jantina’s boterkoek

Tussen de hectiek door vindt Jantina het belangrijk om samen met collega’s even op adem te komen. Haar beroemde boterkoek – een familierecept – zorgt voor verbinding. Lachend vertelt ze: “Ik snijd altijd een stuk voor iedereen, loop even langs de spoedeisende hulp, en als je pech hebt, krijg je een ‘tante-stukje’ – een zuiniger gesneden stukje zoals mijn tante dat vroeger deed.”

Jantina voelt zich als triagist helemaal op haar plek. Ze werkt zelfstandig, voert gesprekken, en neemt beslissingen, maar samenwerking met artsen en collega-triagisten is essentieel. “Ik werk zelfstandig, maar ik sta er niet alleen voor. En ja, een stukje boterkoek helpt altijd; collega-liefde gaat ook door de maag!”