We spreken met Sandra, die negen jaar geleden overstapte van doktersassistent in de dagpraktijk naar triagist op de huisartsenspoedpost (HAP). “Mijn kinderen waren op dat moment in de leeftijd van overblijven, voorschoolse en naschoolse opvang. Door bij HAP te gaan werken, kon ik er overdag meer voor hen zijn.” Inmiddels volgt ze ook nog een hbo-opleiding zorgmanagement en is ze trainee teamleider. We zijn benieuwd naar haar ervaringen en visie op het vak. Een vragenrondje met Sandra!

Hoe ging je eerste zelfstandige telefoontje op de HAP?

Sandra lacht. “Eerlijk gezegd weet ik het niet meer precies. Wat ik nog weet, is dat de regiearts meeluisterde en me een duim omhoog gaf. Dat voelde goed! Als doktersassistent was ik al gewend aan telefonische medische uitvragen, dus de overstap was niet zo groot." Ze glimlacht. “We zaten toen in een soort duikboot omdat er eerder brand was geweest. Niemand kon naast me zitten om me in te werken. Een gekke start.” 

Is er een oproep die je altijd bijblijft?

"Er zijn vaak gesprekken die je raken," zegt Sandra rustig. "Je probeert professioneel te blijven, maar soms komt het binnen. Na mijn dienst overleed een driejarig kindje aan meningitis. Tijdens mijn dienst heb ik het kindje naar de post laten komen, maar later ging het toch mis. Zoiets raakt je, ook al kon ik er niets aan doen.” 

Wat geef je nieuwe collega’s mee?

Sandra’s ogen lichten op. “Ik zeg altijd: 'OK is niet OK'. Mensen bellen niet zomaar, er zit altijd iets achter. Als triagist moet je nooit genoegen nemen met een simpel 'ok'. Je taak is om door te vragen en te ontdekken wat er écht speelt. Blijf nieuwsgierig, blijf doorvragen." 

Hoe ziet een dienst eruit?

"Het mooie aan dit werk is dat geen call hetzelfde is. Je weet nooit wat er achter de lijn hangt" begint Sandra. "Soms spreek je mensen met sportblessures. Dat zijn vaak zaken die kunnen wachten tot hun eigen huisarts weer beschikbaar is, maar je kunt ze wel alvast adviseren. Aan de andere kant heb je ook telefoontjes van mensen die letterlijk op sterven liggen. Dan is het ontzettend waardevol dat je voor hen het verschil kunt maken." 

Komen er verrassende oproepen binnen?

“Zeker. We hebben een keuzemenu voor spoed en niet-spoed. Maar mensen hebben vaak een andere definitie van ‘spoed’. Soms krijg je iemand aan de lijn die denkt dat een ingegroeide nagel spoedeisend is.” 

Hoe blijf je op de hoogte van alle ontwikkelingen in het vak?

"Er zijn veel scholingsmogelijkheden," vertelt ze enthousiast. "Om mijn registratie te behouden, moet ik iedere vijf jaar een aantal scholingspunten halen. Dat vind ik leuk en belangrijk. De scholingen variëren van medische onderwerpen zoals sepsis tot trainingen over het 'niet pluis gevoel', waarbij je leert te vertrouwen op je onderbuikgevoel. Er is altijd wel iets nieuws te leren." 

Wat zou je zeggen tegen iemand die twijfelt om triagist te worden?

Ze kijkt vastberaden. "Ik zou zeggen: doe het! Het is een vak waarin je écht een verschil kunt maken, en het vak is altijd in beweging. Je leert tijdens het werk en je krijgt goede begeleiding. Houd je van afwisseling, uitdaging en mensen helpen? Dan is dit de perfecte stap."